Het boek 'Neem mij terug Suriname' van Astrid Roemer is het eerste literaire boek dat ik heb gelezen van een Surinaamse schrijfster. Het boek was haar debuutroman in 1974 en ik 'scoorde' het bij de bieb op Ganzenhoef in de Bijlmer, eind jaren '70 begin jaren '80.
Ik was op zoek naar iets Surinaams. Mijn enige Suriname-ervaringen waren vakantie-ervaringen. Colakreek, Pagaras op oud jaar en een paar basketballwedstrijden op een bloedheet basketballveldje achter het 's Lands hospitaal in de Gravenstraat. Roemer had het moeten zijn.
Alleen was het niet het Surinaamse waar ik naar op zoek was. 'Neem mij terug Suriname' is een rauw boek dat gaat over de realiteit van het leven van de Surinaamse Benny, die vanuit Suriname naar Nederlanderland komt en vervolgens de weg kwijtraakt. Dus alles over ontheemding in Nederland en heimwee naar Suriname. Kortom, bijlmer-express, 'motjos' en het leven aan de zelfkant van de maatschappij.
Ik denk dat ik het boek toen niet begrepen heb, maar het was Surinaams en dat was op dat moment goed genoeg.
Jammer is wel dat Roemer nooit een Nederlandse of Surinaamse literaire prijs heeft gewonnen. Toegegeven, de boeken van Astrid Roemer moet je willen lezen, het gaat niet vanzelf. Ze heeft wel Duitse prijs gewonnen, maar je moet toch die 'grani' krijgen van je eigen mensen. Dat doet je me overigens denken aan een uitspraak van de Surinaamse schrijver Edgar Cairo: "Als je wacht op erkenning van een Surinamer, dan kan je net zolang wachten todat een kip tanden krijgt."