Sylvana Simons in therapie bij Glenn Helberg : "Ben ik werkelijk zo star, zo hard, zo oordelend als mij wordt toegedicht?"

Schermafbeelding uit de documentaire 'Als ik zelf de zon ben'

In de korte documentaire ‘Als ik zelf de zon ben’ volgt filmmaker Naomi White podiumkunstenaar en klassiek pianist Djuwa Mroivili, die haar weg binnen de conservatieve, witte wereld van de klassieke muziek zoekt. Het sultaat is een intiem portret van de jonge pianiste, met zowel pijnlijke als hoopvolle bevindingen. ‘Ik moest erin blijven geloven dat de film namens mij zou spreken. Dat ik het ergens voor deed. Ik geloof nu dat dat gelukt is.’

‘Do you even want me here?’, vraagt pianist Djuwa Mroivili ten overstaan van een spierwit seniorenpubliek in het RCO House, de thuisbasis van het Amsterdamse Concertgebouw. Het publiek heeft net naar haar uitvoering van een compositie van Franz Schubert heeft geluisterd. 

Hoe komt het dat Djuwa, in het licht van het huidge diversiteitsbeleid, juist in zo’n witte, elitaire ruimte geprogrammeerd wordt? Wat is het effect van het spelen in zo’n ruimte op haar als podiumkunstenaar? Dit soort vragen vormen het uitgangspunt van Naomi Whites korte document­aire Als ik zelf de zon ben, die tijdens Netherlands Film Festival 2023 genomineerd werd voor een Gouden Kalf.

De korte documentaire: Als ik zelf de zon ben

Djuwa Mroivili speelt een stuk van de Zwarte Amerikaanse componiste Florence Price: Piano Sonata in E Minor: II. Andante - Concertgebouw Sessions