Ellen Ombre schrijft over de pijnlijke verhoudingen tussen Suriname en Nederland, en schuwt daarbij geen controverse. In haar nieuwste boek 'Last' zoekt een jonge vrouw houvast in kennis uit het verleden.
Het uitzicht vanuit uw appartement is op dezelfde haven waar u ooit als tiener voor het eerst Amsterdam binnenvoer. Wat voelt u bij dit uitzicht?
‘Dit uitzicht is troostrijk en zeldzaam mooi, zelfs op zo’n grijsgrauwe dag als vandaag. Ik bof met dit uitzicht.’
Wat is nu uw band met Suriname?
‘Ik wou dat ik kon zeggen dat ik geen band met Suriname had, maar het stemt triest, de armoede en ellende die daar heerst, corruptie, vriendjespolitiek. En dat het een hele raciale samenleving is. Ik word regelmatig gebeld, en Surinamers drukken zich vaak uit op paradoxale, indirecte wijze. “Mevrouw Ellen, hoe gaat het? Bij ons met Gods wil goed, ziet u die tv-beelden uit Su? Het is verschrikkelijk, mevrouw Ellen, ik wou dat u hier was. We zijn verlaten, mevrouw Ellen, ze hebben ons alleen gelaten.
Mengt u zich dan niet graag in het publieke debat?
‘Ha… nee. Nee, dat durf ik eerlijk gezegd niet. En wellicht heeft dat ook met andere dingen te maken, toen ik in Nederland aankwam waren er vrij weinig gekleurde mensen en er werd gauw van alles toegeschreven aan je uiterlijk. Je zelfbeeld wordt mede bepaald door hoe anderen naar je kijken. Neem bijvoorbeeld mensen die heel zwaar zijn, daar wordt van alles en nog wat over en voor bedacht. Goede bedoelingen: zou je niet wat minder suiker nemen? Op het ogenblik is er een jonge vrouw die heet… ik ben haar naam even kwijt, een Amerikaanse zangeres die enorm is…’
Lizzo?
‘Lizzo, precies. De manier waarop zij beweegt, en wat ze uitdraagt. Ze rekent af met iedereen die neerkijkt op of goede bedoelingen heeft met zware mensen.
Lees verder bij De Groene
Video Lizzo - Truth Hurts
Post a Comment